گردنبندهای بزرگ از ترکیب پارچه و دکمه‌های ریز و درشت، کارهایی از یک طراح فرانسوی است که خودش فکر نمی‌کرده روزی اینقدر خواهان پیدا کند.
مُد ویلاره دختر جوانی است که مواد دورریختنی روی اعصاب‌اش بوده و در سال‌های دانشجویی برای استفاده دوباره از چیزهایی که خاکروبه به نظر می‌رسند، نقشه می‌کشیده.
حالا او با جایی که نام و نشان‌اش را «توباب پاریس» گذاشته، از مواد بازیافتی و دکمه لباس‌های قدیمی، گردنبندهایی می‌سازد که به نظر من به اندازه یک لباس، زیبا و گیراست.
او با این همه رنگ چیزهایی می‌سازد که با یک بلوز یا پیراهن ساده و معمولی به نظر آراسته می‌آیی.
«توباب» در یکی از زبان‌های رایج آفریقایی در سنگال، یعنی «سفید‌پوست». این طراح جوان می‌گوید خودش یک سفید است که دلبستگی و گرایش شدیدی به آفریقا دارد. 
او در آخرین سال‌های درس و آموزش‌اش به مالی رفته تا در یک کارگاه آموزشی در این کشور، روش‌های«رنگ‌آمیزی طبیعی» پارچه را از آفریقایی‌ها یاد بگیرد.
خودش می‌گوید یک پیوند ریشه‌ای و عمیق بین فرانسه و آفریقاست؛ رابطه‌ای که باید جدی گرفته شود و می‌تواند سرچشمه الهام حتی در منش زندگی باشد. یکی از اولین مشتری‌های او موزه کُوای برانلی در پاریس بود که کارهایش را برای بخش آفریقای خودش خرید.
او حالا کارگاه کوچکی را در پاریس با رنگ و طرح‌های دلنواز و وسوسه‌کننده‌ای اداره می‌کند که آوازه‌اش به ژاپن و استرالیا هم رسیده.
جایی با شیشه‌هایی که به جای مربا پر شده‌اند از دکمه، مهره، تکه‌های چرم، نخ‌های رنگی، صدف‌های ریز، دانه‌های تسبیح. همینطور چمدان‌های قدیمی و دست‌چندم به جای قفسه، گلوبند، انگشتر و گوشواره‌های زیبا را در خود نگه داشته.
این گلوبندهایی که مثل طوق دور گردن می‌پیچند، به گفته این طراح، یک جورهایی تصویرسازی‌های او هستند که مثل نماد کشوری دیگر، بافته‌شده‌اند تا شاید مثل خواندن یک شعر، لذت‌بخش باشد و مثل یک طلسم رنگی در ذهن بماند.
عالی بود این پست
:)