لودویکو اناودی در خانواده‌ای بزرگ شده که پدربزرگ‌اش رئیس‌جمهور بوده، پدرش، ناشر معروف‌ترین نویسندگان ایتالیا و مادرش نوازنده پیانو. از کودکی سیاستمداران و نویسندگانی مثل ایتالو کالوینو و پریمو لوی در خانه‌شان رفت‌وآمد داشته‌اند. او در کودکی پیانو و گیتار یاد گرفته و در نوجوانی اولین آهنگ‌اش را ساخته و با گیتار نواخته. او که سال ۱۹۵۵ در ایتالیا به دنیا آمده، سبک‌های پاپ، راک، فولک و… را در موسیقی امتحان کرده و در نهایت سراغ موسیقی کلاسیک رفته. خودش جایی گفته هیچ‌وقت نمی‌خواسته نوازنده پیانو شود و دلش می‌خواسته همیشه در موسیقی، کارهای خلاقی بکند که فکر نمی‌کرده با پیانو انجام شدنی باشد.
موسیقی او امبیانت است و تکرار و یک‌پارچگی بافت صدا‌ها در آن حس می‌شود. گفته شده که موسیقی‌اش حالتی از مراقبه و درون‌گرایی دارد، ساده است و در آن بازی‌های پیچیده حس نمی‌شود.
او با چند تن از موزیسین‌های مطرح دنیا مثل ژیوان گاسپاریان، نوازنده ارمنی دودوک همکاری کرده.
سبک موسیقی لودویکو اناودی در دهه نود میلادی آنقدر همه‌گیر شد که فیلمسازهای ایتالیایی سراغش رفتند. موسیقی فیلم‌هایی که ساخت از همان سال‌ها جایزه‌های زیادی را بردند. شاید فیلم فرانسوی Intouchables را دیده باشید. او با ساخت آهنگ «پرواز» در این فیلم توجه بقیه فیلمسازان بریتانیایی و آلمانی را هم جلب کرد و درخواست‌ها از او برای ساخت موسیقی فیلم بیشتر شد.
قطعه‌ای از موسیقی این فیلم را بشنوید:
موسیقی تبلیغ یا معرفی فیلم قوی سیاه هم از ساخته‌های اوست:
آهنگ Fly در فیلم جی. ادگار:
این نوازنده و آهنگساز ۵۷ ساله، لقب «اُمری» ایتالیا را به دست آورده؛ بالا‌ترین مقام به عنوان شوالیه سلحشور ارشد در ایتالیا که به آدم‌های انگشت‌شمار فرهنگی، هنری و… اعطا می‌شود.
آهنگ Una mattina از آلبومی به همین نام:
نظر شما