قصه‌های نیویورکی

در سال‌هایی که دوربین‌های کوچک لایکا، آزادی حرکت بیشتری به عکاسان می‌دادند، نسلی از این عکاسان، پیشرو ِ «عکاسی خیابانی» شدند؛ سبکی که طرفداران زیادی پیدا کرد اما در آن زمان از سوی بعضی عکاسان استودیویی، با نقد و تردید در ارزش هنری، دیده می‌شد. یکی از عکاسانی که این سبک را در خیابان‌های نیویورک دهه ۶۰ میلادی ادامه داد و عکس‌های شاخصی به مجموعه عکس‌های ماندگار جنبش عکاسی خیابانی نیویورک اضافه کرد، تاد پاپاجورج است. او هم‌دوره عکاسان دیگری مانند گری وینوگرند، جوئل مایروویتز، لی فریدلندر، و دیان آربوس است.

Central Park, Passing Through Eden, 1966 – 1991

تاد پاپاجورج متولد ۱۹۴۰ است و از ۲۱ سالگی عکاسی را شروع کرده. خودش گفته با دیدن یکی از عکس‌های کارتیه برسون در یک مجله، شیفته روایت شاعرانه او شده و از آنجا که دستی هم در شعر و شاعری داشته، تصمیم می‌گیرد عکاسی را هم مثل شعر و موسیقی، به علایق‌اش اضافه کند.

در همان سال‌ها در مسابقه شعری برنده می‌شود و جایزه‌ای ۱۵دلاری نصیبش می‌شود که با ۱۲٫۵ دلارش، از کتابفروشی کالج، کتاب لحظه قطعی برسون را می‌خرد و تصمیم می‌گیرد عکاس شود.

اواخر دهه ۷۰ میلادی با زن عکاسی آشنا می‌شود که به کلوپ معروف استودیو ۵۴ در نیویورک رفت‌وآمد داشت و از بچه‌معروف‌ها عکاسی می‌کرد؛ در آن روزها تاد پاپاجورج مشغول عکاسی از سنترال پارک نیویورک بود که بعد تعدادی از این عکس‌ها را در مجموعه‌ای به نام گذر از باغ عدن منتشر کرد (بیشتر عکس‌های این نوشته مثل همین عکس بالا و پایین از این مجموعه‌اند) اما آشنایی با آن عکاس به پاپاجورج امکان سرک کشیدن به این کلوپ شبانه را می‌دهد و در کنار عکاسی از خیابان‌های نیویورک، پای او به این جور جاهای نیویورک و عکاسی از آنها هم باز می‌شود. هرچند که علاقه اصلی‌اش در آن زمان، عکاسی از سنترال پارک نیویورک بود و به استودیو ۵۴ به عنوان یک کار جانبی و کمی تفریحی نگاه می‌کرد.

تاد پاپاجورج از سال ۱۹۷۹ مدیر بخش عکاسی مدرسه هنر دانشگاه ییل بوده  و تا سال ۲۰۱۳  در این دانشکده، عکاسی درس می‌داده.