رادیو بی‌بی‌سی چهار مدت‌هاست (از سال ۱۹۴۲ میلادی) برنامه‌ای دارد به نام دزرت آیلند دیسکس که در آن از آدم‌های سرشناس می‌پرسد، اگر در جزیره‌ای دورافتاده و بایر، گیر کنند یا قصد سفر به چنین جزیره‌ای را داشته باشند، دوست دارند چه موسیقی یا کتابی همراه داشته باشند.
چند تایی را این اواخر شنیده‌ام. بیشتر مصاحبه‌شونده‌ها را شاید نشناسم و برایم جالب نباشند، اما در یکی از این برنامه‌ها جودی دنچ، بازیگر دوست‌داشتنی بود که به سئوال‌های مجری خوش‌صدا، جواب داد. جودی دنچ برای هر آهنگی که در این برنامه انتخاب می‌کند دلیلش را هم می‌گوید.
می‌توانید این برنامه (و بقیه برنامه‌ها) را دانلود کنید و به راحتی گوش کنید.
جودی دنچ درباره موضوع‌های مختلفی صحبت می‌کند؛ از عشق و علاقه‌اش به یادگیری می‌گوید. او از ویکی‌پدیا استفاده نمی‌کند چون نمی‌داند اصلا ویکی‌پدیا چیست.
اولین آهنگی که جودی دنچ در این برنامه انتخاب کرد، وداع با استرومنس ساخته پیتر مکسول دیویس بود:
آهنگ بعدی جودی دنچ «باشه، تو بردی» از کاونت بیسی و جو ویلیامز است که در ساوندکلاد تنها می‌توان ثانیه‌هایی از آن را شنید باید به یوتیوب پناه برد:
باشه تو بردی در یوتیوب:
از دیگر آهنگ‌های شنیدنی انتخابی جودی دنچ آهنگ «میوه غریب» بیلی هالیدی است:
جودی دنچ بیماری دژنراسیون ماکولا دارد که روی ِ دید، تاثیر می‌گذارد. به همین دلیل به جای بردن کتاب چاپی به جزیره، کتاب صوتی انتخاب کرد که گلچین اشعار، به انتخاب لرد ویول با صدای فینتی ویلیامز، دختر هنرپیشه‌اش است.
عکس: جودی دنچ در خانه‌اش؛ جنیفر روبرتسن و لین فلچر
تیتر عالیه. “جودی دنچ در جزیره دورافتاده چه گوش می‌کند؟”. همین.
حتی برای کسی مثل من که نمیتونه مثل بچه آدم یه گوشه بشینه و آروم بگیره پیدا کردن جواب خیلی سخت نیست،
کتاب که حتما باید فراخ و بیش از یک موضوع داشته باشه و مسلما باید پر از طنز و در عین حال ریزکاری برای فکر کردن داشته باشه و بدون شک و هیچ حرف و حدیثی “مثنوی معنوی” بهترین انتخابمه. شما فکر کن زمانی که هیچی اهمیتی به مولوی و حرفاش نمیدادم مثنوی دوای دردم بوده (دوم راهنمایی. مشاعره. احتیاج مبرم به شعرای ساده و آسونی که با “ژ” یا “ط” یا “ض” تموم بشن. لابد.) تا الان که تو خیلی چیزا به نظرم مسخره و بی مزه اس و یکجور دریدا طوری، فکر میکنم؛ تاکید بیش از حدش روی عشق باعث شده جنبه هایی از آزادی رو از دست داده باشه.
در مورد موسیقی هم که راه دوری نریم. یه امپتری پلیر با باتری اضافی و بیش از چندین گیگ موزیک کافیه. ولی برای اینکه ناراحت نشید یه ترک میگم که اتفاقا به درد کویر و دزرت آیلند هم میخوره. گنوسین اریک ساتی. این یه ترک نیست خب البته. ولی استاد بزرگوار، بهترین گیتاریست تمام اعصار و جهانها، حضرت جان ویلیامز شاهکارترین اجرای این قطعه ها رو داره. معمولا تو انتخاب ها گنوسین شماره سه قرار داده میشه ولی همین طور که من و البته آزاده میدونیم بهترین اجرا، گنوسین شماره یک هست. در مورد عظمت این اجرای این قطعه این رو بگم که سالها پیش قرار شد به مناسبتی فیلمایی دانشجویی ساخته بشه تا جایزه هایی داده شود. بنده که هیچ چیزی بلد نبودم و حتی ذوق و هنری هم نداشتم دوربینی به دست صحنه های ساده از از محیط اطراف (مربوط به اون مناسبت) گرفتم. با یک سری جامپکات های وحشتناکی به هم چسباندم و همان جا متوجه شدم که چرندترین کار را در دست دارم. لذا دست به دامن همین قطعه شدم و با اضافه کردن فقط همین اجرا به اون اثر رتبه یک را دریافتم و هنوز عده ای من رو به عنوان یه آدم خلاق در زمنیه فیلم میشناسن. باور کن. اگر شک داری از آزاده بپرس. ماشاالله ایشون تجربه ی بیشتری نسبت به من داره. خاطرخواهای پستاش کم نیستن. من هم البته جزئی از خیل جمعیت. نه به خاطر رسیپیهای شاهکارش. نه خیلیاش اصلا خوب نیست و هیچ وقت مثل عکسا نمیشه. ولی این جزئیات و حواشی آشپزیش شاهکاره. آدم جون به لب میشه ولی بازم لذت میبره. تو خودت میبینی ملت چقدر قربون صدقه ی ظرف و ظروفش میرن. نه؛ خداییششش؟!!! این آدم بهترین آشپز نیست. اصلا! هیچ وقت! ولی بهترینه تو آشپزی. فقط به خاطر همین حواشی. بعدش این آدم یه ویدئو تو یوتیوب گذاشته و یه فیلمی از تهیه یه نوشیدنی عالی گذاشته. خب فکر میکنی کسی که بهترین جزئیات رو انتخاب میکنه چه موسیقی متنی رو میذاره؟ “وداع با استرومنس”؟ نه عزیزم. گنوسین شماره یک و اجرای حضرت جان ویلیامز.
نکته ی دیگه ای (که حتما به کارت میاد) در مورد این اجرای شاهکار این هست که تنها اجرای سولو از این قطعه است که هیچ رقیبی نداره و بهترین اجرای تمام اعصار و جهان هاست. این یعنی وقتی شنیدی یکی گفت “پیانو خیلی دلنشین و قشنگترین صدا رو داره”؛ تو خیلی راحت بهش بگو “تاحالا گیتار شنیدی؟”. و در حالی که طرف تعجب میکنه که چطور صدای گیتار میتونه از پیانوی مورد علاقه اش بهتر باشه؛ همین قطعه با اجرای جان ویلیامز رو بذار (صد البته اسمش رو نگو. فقط بگو این گیتاره) و بعدش بگو “خودت برو بگرد و ببین میتونی اجرای روی پیانوی مورد علاقه ات پیدا کنی که از این بهتر باشه؟ تازه اشم این قطعه برای پیانو و روی پیانو نوشته شده.”. به همین راحتی میتونی ثابت کنی که گیتار بهترینه. البته بعدش سریع خودتو به حالتی ببر که مثلا ساده ترین استدلال عمرت رو مطرح کردی و اجازه نده کسی بفهمه چه کلکی زدی و یا اگه فهمید سریع فرار کن. آره همون دزرت آیلند خوبه.
بازم ممنون