این هفته نمرا در جست‌وجوی «تنها دموکراسی خاورمیانه» سر به بیابان گذاشته؛ فرزان (+و+) مهمان ماست و ما را در هشتادمین صبح جمعه با گوشه، مهمان موسیقی آندلس و عرب کرده.
چند روز پیش داشتم یکی از رادیوهای اینترنتی را گوش می‌دادم که یکهو فهمیدم صدای رشید طه (عکس بالا) دارد پخش می شود. خیلی دوستش دارم. شما می‌شناسیدش؟ اگر نه، این را بگویم که در الجزایر متولد شده و بیشتر به فرانسه می‌خواند. اول همان ترانه‌ای را که از رادیو شنیدم گوش بدهید:
خب این ترانه را که به فرانسه خوانده. آهنگ‌هایی هم دارد که به حال و هوای عربی-اسپانیایی یا آندلسی خوانده.
این پایینی یکی از معروف‌ترین‌ها در این سبک است. احتمالا وقتی گوشش می‌دهید آشنا به نظر می‌آید چون یکی از خواننده‌های پاپ ایرانی هم ترانه‌ای را با تقلید از آن خوانده. گوشش بدهید تا بیشتر درباره‌اش بگویم:
این جور موسیقی ظاهرا در قرن بیستم در الجزایر متولد شده اما ریشه‌اش به سنت موسیقی عرب-آندلسی برمی گردد. به آن «شعبی» می‌گویند که عنوانش به فرانسه هم خیلی متداول است (Le Chaabi).
رشید طه هم آن شعبی را درواقع بازخوانی کرده و «یا رایح» قدیمی‌تر از این حرف‌هاست. از همان عربی ناقصی که بلدیم قاعدتا یادمان می‌آید که شعب به معنی مردم است و شعبی یعنی برای مردم.
البته رشید طه بیشتر آهنگ‌های پاپ فرانسه می‌خواند و نمونه‌های شعبی که خوانده باشد خیلی نیست. حالا دوباره برویم سر ترانه‌های فرانسه‌اش؛ این ترانه‌اش را گوش بدهید که خیلی معروف است. اسمش هم بامسماست:
«به من گوش بده رفیق». من خیلی گوشش می‌دهم.
این هم یک ترانه خوب دیگر که اسمش هست «دیر» (En retard).
دست آخر ترانه والنسیای رشید طه را هم بشنویم:
بعضی از آهنگ ها در Soundcloud:
نظر شما