صبح جمعه با گوشه؛ جمعه آهن و زخم خاک و زجر آدم

صبح جمعه با گوشه ۱۵۷ را زامی، دوست نادیده و یکی‌یکدانه ما، نوشته است.

آدمی به امید زنده است.
امید زمان را از امتدادی کشدار و سرد به مارپیچی تبدیل می‌کند که هر گوشه خاکش قصه‌هایی پُرشور دانه کرده‌اند. امید نیرویی است برای کشف گوشه‌های مارپیچ تاریخ، انتظار کشیدن برای روزی که قصه‌های خیالی، جوانه می‌زنند و خوشه‌های واقعی می‌دهند.

بزرگترین خرمن‌ها اما نه به نیروی امید، که به نیروی آهن و زخم خاک و زجر آدمی جمع می‌شوند. هِرَم تاریخ روی گُرده خُردِ برده‌ها بالا می‌رود، نه بر ابر خیال آزادی‌شان.
آنها که دارند، امیدی ندارند. امید، دارایی ندارها است.

آدمی به امید زنده است. آدم امیدوار بازنده است؛ زنده به امید، زندگی نمی‌کند.

آهنگ‌های این هفته را در ساوند کلاود گوشه بشنوید:

در یوتیوب هم می‌توانید ببینید و بشنوید:

عکس: شفق قطبی