صبح جمعه با گوشه؛ آهنگ‌هایی برای درس نخواندن

2 Comments

1. hesam 30 نوامبر 2015 at 08:36 پاسخ

   لینک دانلود اینا رو هم قرار بدین ، همش نمیشه انلاین گوش داد
   فایل zip باشه راحتتر هست ، یا برام ایمیل کنید

2. شاهین 21 نوامبر 2015 at 11:28 پاسخ

   عجبا. خوب نوشتی؛ هرچند دوست داشتم اعتماد به نفست خیلی خیلی خیلی ببری بالا. خیالت راحت اونهایی هم که چیزی شدن اول فکر میکردن هیچی نیستن. فقط نکته اینجاست که همیشه خودشونو آماده نگه میداشتن. به احتمال زیاد یه کاتایی تو زندگی خودت داری لابد، که هر روز میتونی تمرینش کنی و موقعش که برسه جواب خواهد داد.
   ولی این چیزها به کنار تمرکز هم مهمه هااااا. اینا که همه باکلام (به جز یکی فکر کنم) و خفن هستن! فکر کنم اشتباه متوجه شده باشی. تداعی معنایی کلام نقطه هایی از ذهنت رو درگیر میکنه که مطالعه لازم داره. برای همین تو یکیشون دچار مشکل میشی. و اگه خلاق و هنرمند باشی که حتی موسیقی اینسترامنتال هم اون نقاط رو تحریک خواهد کرد که البته این هرچند ممکن کمک به چیدن درست اطلاعات کنه (در ذهن خلاق ریاضی وار) از اونجایی که ممکنه اون اطلاعات جواب سوالای امتحان فردا نباشه؛ در کل میتونه صدمه زننده باشه.
   من خودم اهل درس خوندن نبودم مگه شب امتحان و شب امتحان هم معمولا وقت چندانی نمیذاشتم که مثلا موسیقی کمکی به تمرکز کنه. باید میخوندم هرجور شده که حداقل یک بار روخونی کرده باشم. ولی وقتی درگیر بقیه کارام بودم این جناب شجریان رو میشنیدم و خیلی بهتر از مرضیه بود. چون اون ترانه های قشنگ مرضیه با اون روایت داستانگونه من رو میبرد باخودش ولی این جناب شجریان چنان اون بیت ساده رو میکشید که وقتی به آخرش میرسید اولش یادم رفته بود و اصلا متوجه اینکه چی میخونه نمیشدم. برای همین فقط وقتی که میدیدم ساکت شده دست از کار میکشیدم و کاست رو اون رو میکردم. پس اگه تسلط خوبی روی آواز شجریان نداری به نظر من با اینکه باکلامه، برای کاری مثل مطالعه خوبه. همین طور ترانه هایی که نمیفهمیم چی میگن -سلام برادران و خواهران لاتین با اون گیتاراتون. این وسط ترانه های عربی رو بد میدونم. حتی باتوجه به اینکه خیلی از این ترانه ها از کلمات پیچیده و ادبی عربی استفاده میکنن و فهمشون اونقدرا ساده نیست. و هرچند که قبل از اینکه خواننده بخونه یه ده دقیقه عالی اینسترامنتاله و وسطش هم دوباره یه بریده هایی بی کلامه؛ دلیل بد بودن اینه که اینقدر اون مصرع رو تکرار میکنه که دیگه حفظ میشی یا از اون بدتر وارد دیالوگ با کاست میشی که “ای بابا! اوکی؛ فهمیدم، عاشق لیالی الصبر مداح القمر؛ خب بعدش؟” (شوخی کردم موقع کدزنی عالیه این عبدالحلیم). بعدها اپرا هم بد نبود. اصلا نمیفهمی چی میگه و موزیک شاهکاره. یه دفعه ام انگار چی شده؛ یه دادی میزنه، باعث میشه دوباره همه حواست جمع شه.
   جدای اینها برنامه نویسا اینجور که فهمیدم خیلی از موسیقی الکترونیک و ترنس خوششون میاد که جدیدا من هم یه رگه هایی تو خودم پیدا کردم. این اواخر همین طوری که داشتم خواهرم رو نصیحت میکردم که از این ادا-اصول موسیقی کره بر حذر باش و این طریقت آزادی نیست. یه دفعه دیدم نشستم “میوزیک بَنک این پَریس” رو تا آخر دیدم و طرفدار این کی-پاپ شدم و الان موقع کدزنی خیلی وقتا به این خواهران کره ای گوش میدم. پروداکتیویتی رو زیاد میکنه به جان آقای دیوید آلن. ولی نکته هنوز پا برجاست که نمیدونم چی میگن.
   —————————————-
   در مورد لیست؛ اون ترک کوکوروکو و اون قطعه اپیگرام عالی بودن و اینکه راستی یه آلبومی یکی دو سال پیش بچه های ایرانی تریبیوت کردن به پینک فلوید که اون ترانه ی کامینگ بک تو لایف رو امیر دانایی و مادمازل خیلی خوب کاور کردن و عالی دراومده. تو اسپتاتیفای نیست ولی آنلاین منتشر شده (any color you like, a tribute to Pink Floyd).