توماس المان بزرگ‌شدهٔ دیترویت است، مادرش هنرمند سرامیک‌کار و پدرش فروشنده بود. درس ِ ادبیات انگلیسی خوانده و پیش از عکاسی، مطالب سیاسی می‌نوشت. کم‌کم از اتفاق‌ها، جشن‌ها و برنامه‌های محلی عکاسی کرد و سردبیران، داوران مسابقه‌های عکاسی و مخاطبان، عکس‌هایش را پسندیدند.
بیشترین عکس‌ها را در مراسم و جشن‌ها گرفته و لحظه‌هایی را ثبت کرده که گوشه و برشی از تصویرهای روزمره‌ای‌ست که شاید اغلب از کنارش می‌گذریم.
مجموعه عکس‌های «خیابانی» او که در نشریه و نمایشگاه‌های زیادی نشان داده شده، با نام Social Studies در اواخر دهه ۹۰ میلادی، از کارهای شناخته‌شده توماس المان است.
المان، کمی بعد از ماجرای یازدهم سپتامبر، در روزهایی که بیکار شده بود به گفته خودش، کاری بهتر از قدم زدن در خیابان‌های لُس آنجلس نداشته. در این راهپیمایی‌های روزانه که تمام روزش را پُر می‌کرده، با یک دوربین اسباب‌بازی ۱۷ دلاری هولگا، از خیلی محله‌های عجیب‌وغریب عکاسی می‌کند و از لنز پلاستیکی دوربین هولگا که تصویر را دفُرمه می‌کند، برای نمایش دنیای وارونهٔ دوروبرش استفاده می‌کند.
چند عکس از توماس المان:
تیتر از اینجا
بله، عکاسی حس میخواد. بدون دوربین گرون و دونستن تکنینک هم میشه. و نباید آدم بذاره کس دیگه ای – حتی اگه خیلی عکاس خوبی باشه – به آدم بگه که صفر صفری.