یک نفر در صفحه فیسبوک لیز دورت نوشته «صدایش فراموشنشدنیست»؛ فکر میکنم راست میگوید. از وقتی صدایش را شنیدهام، در بعضی شرایط، کمتر حال موسیقیاش را با چیزی دیگر عوض کردهام. ترانههایش آدم را نگه میدارد و صدایش کاری میکند که دست از هر کار دیگری میکشم تا متوجه باشم چه میشنوم. صدا، تکنیک و آوازش آنقدر شبیه لا سا دی سلا (لهاسا) است که گاهی فکر میکنم، همان زن زنده شده و دوباره میخواند. او از پشت گیتار آکوستیک ترانههای خودش را میخواند. با غم، اندوه و نگرانی در ترانههایش و سوز آوایش، آدم را گیر میاندازد؛ انگار مویه میکند و دردی وجودش را گرفته که با گیتارش آدم را با آن شریک میکند.
شش آهنگ او را اینجا بشنوید:
او چند بازخوانی معروف از خوانندههایی مثل کت استیونز، لو رید و تام ویتس هم دارد که به اندازه کارهای اصیل خودش، طرفدار دارد. بعضی از منتقدان دربارهاش نوشتهاند «صدای خشدار، دودی و سرشار از اندوه این زن جوان، بدون ساز هم تکاندهنده است.»
لیز دورت، سال ۱۹۷۷ به دنیا آمده. این خواننده، ترانهسرا و آهنگساز ۳۶ ساله، تا امروز سه آلبوم منتشر کرده. او خواهرزاده ویس چسنات، آهنگساز و خواننده معروف آمریکایی است که دو آلبوم اول لیز را برایش منتشر کرده و برای خواندن و نوازندگی حمایتاش کرده است.
یکی از اجراهای او را ببنید و بشنوید:
آلبوم آخر لیز دورت «بیرون از دروازههای ما» در سال ۲۰۰۸ میلادی منتشر شد و آنقدر طرفدار پیدا کرد که باعث درخواستهای فراوانی برای برگزاری تور موسیقی او در آمریکا و اروپا شد.
او در دهه نود میلادی، اولین کارهایش را با کمک داییاش اجرا کرده بود. تکآهنگهایی هم خواند. اما آنقدر سناش کم بود که شرکتهای موسیقی چندان جدیاش نگرفتند. لیز، مدتها با گروههای مختلف به عنوان عضو مهمان یا صدای همراه، همکاری کرد.
او سالهای زیادی وقت گذاشت و کارهایش را با امکانات خانگی در خانه پدرومادرش و خوابگاه دانشجویی ضبط کرد. وقتی همین ترانهها را در نخستین آلبوماش در سال ۲۰۰۵ میلادی منتشر کرد، بعضی منتقدان دربارهاش نوشتند، لحن و صدای او آدم را شرمنده میکند. او تا به حال کجا بوده که صدای درونگرای بقیه همسن و سالاناش را برای ما رو کند؟
همان زمان درباره آلبوم اول او«غلاف»ـ که کارهایش را در نوجوانی انجام داده بودـ نوشتند، «آهنگهایش هدیهای است که کمک میکند آدم به عمیقترین لایههای روح خودش چنگ بیاندازد».
تیتر: برگرفته از یکی از شعرهای لیز دورت
ممنون. صداش چقدر منو یاد Cat Power میاندازه.