درباره آشپزی در ظرف مسی، دو نظر اصلی وجود دارد؛ یکی آنها را سمی و ناسالم می‌داند و می‌گوید اکسید یا زنگ مس، اگر همراه خوراک وارد بدن شود برای سلامتی آدم خوب نیست و در مقدار زیاد ممکن است کشنده باشد.
این گروه، حتی لایه قلع اندود یا سفیدشده توی ظرف‌های مسی را هم ناسالم می‌داند و می‌گوید این فلز سنگین به مرور با پخت‌وپز و شستشو کَنده و وارد بدن می‌شود و باعث تماس مستقیم خوراک با مس هم می‌شود.
نظر دیگر، می‌گوید با آشپزی در ظرف مسی، مس لازم را به بدن می‌زنیم (که آن گروه قبلی‌ها معتقدند از اساس غلط است و مس لازم را از راه خوردن خوراکی‌ها به‌دست می‌آوریم) و چون مس از بهترین رساناهای گرماست، خوراک در این ظرف‌ها سریع‌تر و بهتر می‌پزد و خوشمزه‌تر از کار در می‌آید.
این گروه معتقدند آن قرمه‌سبزی معروف و هوش‌ربای قدیمی که حالا کم‌یاب است، از جمله به خاطر پخته‌شدن در کماجدان‌های مسی بوده که اینقدر لذیذ بوده. این گروه با استناد به نسخه‌های قدیمی که هنوز هم در عطاری‌ها برای بعضی بیماران پیچیده می‌شود، ظرف‌های مسی را «سالم‌ترین ظرف‌ها» می‌دانند؛ می‌گویند در گذشته مثلا به بیماران کم‌خون می‌گفتند آب را شبی در ظرف مسین نگه دارید و بنوشید.
به هر حال ظرف‌های مسی زیبا و خوش‌رنگ و البته خیلی گران را می‌شود در آشپزخانه رستوران‌های اسم و رسم‌دار دید. کم نیستند سرآشپزهای معروفی که در ظرف مسی آشپزی می‌کنند.
ظرف مسی خوب، نمی‌میرد و سال‌ها می‌شود ازش استفاده کرد. هر از گاهی که سفیدی‌اش کم شد و بدنه‌اش سیاه و مات، به «سفیدگر» می‌سپارندش؛ تویش را قلع‌گرها یا همان «قلنگرهای» معروف (با قلندر اشتباه نشود) سفید و نو می‌کنند و بیرونش را با ترکیب‌هایی مثل جوهر نمک (اسید کلریدریک) شبیه روز اول، براق و درخشان می‌کنند و گاهی هم با چند چکش، کج و کولگی‌اش را صاف می‌کنند.
برای خریدن یک دست ظرف مسی خیلی خوب که مثلا ده تکه است، باید حدود ۲۳۰۰ دلار بسلفیم، در ایران قیمت هر کیلو ظرف مس دست‌ساز حدود ۵۰تا ۷۰هزار تومان است؛ البته پیدا کردن ظرف خوب و خالص کمی سخت است.
عکس یک: ظرف مسی نو و یک ظرف مسی صدساله که در شبیخونی به گنجه ظرف‌های مادربزرگ، به غنیمت دلاوران گوشه درآمده است
حالا بالاخره کدوم گروه درست میگن؟من که با اولی ها موافقم