به یاد ِ آیدین بزرگی، پویا کیوان و مجتبی جراحی.
اریک ولی عکاسی را از افغانستان و نپال شروع کرد. موفقیتی که نپال و عکاسی از مردم آن‌جا برایش آورد، او را سی سالی (از ۱۹۷۱ تا ۲۰۰۱) سرگرم زندگی و عکاسی در منطقه هیمالیا کرد. مدت‌ها با مردم محلی زندگی می‌کرد و یک جورهایی یکی از آنها شده بود.
آهنگ «نامه هیمالیا» را بشنوید از آهنگ‌ساز هلندی، مایک اسپرینگ:
عکس‌هایش از مردانی که با امکانات ابتدایی و ساده، از کوه و درخت‌های بلند بالا می‌رفتند تا عسل جمع کنند، در دهه ۸۰ میلادی بر جلد مجله‌های معروف چاپ شد و خوانندگان مجله‌ها از او عکس‌های بیشتری از سرزمین عجیب و غریب و دست‌نیافتنی می‌خواستند. اریک حدود ده مجموعه عکس دیگر با موضوع‌هایی مانند «کاروان‌ها»، «جویندگان طلا»، «بلندی‌های هیمالیا»، «راه‌سازی»، «کودکان کارگر» و «جنگل‌نشین‌‌ها»ی آن سرزمین را تهیه کرد و کم‌کم سراغ فیلم‌سازی رفت؛ سوژه فیلم‌هایش هم بیشتر همان بود که پیش‌تر عکاسی کرده بود. فیلم «هیمالیا» که از تلویزیون ایران هم پخش شده، یکی از این فیلم‌هاست. موسیقی این فیلم را بشنوید:
http://youtu.be/o-6yV1Zb3JE
اما کم‌کم از سال ۲۰۰۷ به بعد، اریک ولی که احساس می‌کرد دیگر توانایی گرفتن عکس‌هایی به خوبی گذشته را ندارد و دیگر نمی‌تواند احساس این مردم و زندگی آنها را مانند گذشته نشان دهد و با بینندگان عکس‌هایش ارتباط برقرار کند، بیشتر سرگرم نمایشگاه گذاشتن و عکاسی تبلیغاتی و مد برای شرکت‌های بزرگ و مشهور شد و شاید دیگر عکس‌هایی شبیه اینها را از او نبینیم:
تیتر، از نامه کوهنوردان ایرانی که قرار بود پس از فتح قله برود پیک در رشته‌کوه هیمالیا، منتشر شود.
نظر شما